به نام خدا

با سلام خدمت همه کاربران اینترنت همچنان که در اخبار شنیدید روز گذشته کنفرانس گفتگوی ادیان در نیویورک و با ابتکار عربستان سعودی آغاز شد ، البته بنده در خارج از کشور اخبار آن را از شبکه الجزیره مشاهده کردم، برای ما خیلی شگفت آور است که در این کنفرانس، شیمن پرز یهودی صهیونیست شرکت می کند و آن را زمینه مناسب برای نزدیکی پیروان ادیان به یکدیگر می داند . در حکایات وارد شده است که روزی شاه عباس خیاط های شهر را دعوت کرد و پیشاپیش آنان پالان دوزی حرکت می کرد و می گفت نمی دانیم شاه با ما دوزندگان چکار دارد؟!!

صهیونیست هایی که از سال 1948 تا کنون دستشان تا مرفق به خون ده ها هزار انسان بی گناه آغشته است و یک گروه نژاد پرست و خود خواه و متکبر هستند و حتی یهودی های اصیل آنان را از جرگه یهودیان بیرون می دانند؛ چگونه می توانند ادعا کنند که به دنبال گفتگوی مسالمت آمیزند؟ چگونه می توانند باب گفتگویی را باز کنند که دهها سال است با آتش گلوله های نفرت آمیز خود آن را به آتش کشیده اند، چگونه می توانند بر سر میزی بنشینند که هنوز بوی خون زنان و کودکان فلسطینی و لبنانی از آن به مشام می رسد؟ چگونه می توانند در امثال این کنفرانس ها از گفتگو سخن بگویند در حالی که زبان حقیقت جویان و حق پویان را از حلقومشان بیرون کشیدند و تنها ابزار گفتمان آنان در طی 60 سال دوران سیاه اشغال فلسطین، اسلحه و چکمه سربازان خون خوار و درنده خوی اسراییلی بوده است؟

البته خیلی هم نباید تعجب کرد زیرا بانی این کنفرانس حکومت عربستان سعودی است که پیشگام تکفیر در جهان است و طی دویست سال از پیدایش فرقه وهابیت تاکنون به ویژه طی سال های اخیر، خون ده ها هزار انسان بی گناه در جهان به ویژه در عراق، افغانستان، ایران ، لبنان ، پاکستان و... بر زمین ریخته شده است. به نظر، عربستان سعودی اگر بخواهد خدمتی به تعاطف  و نزدیکی پیروان ادیان با یکدیگر ارایه دهد، بهتر است اندکی به خود و علما و بزرگان کشور خود بیاندیشد و با علمای سلفی و وهابی که پیشه ای جز تکفیر پیروان سایر مذاهب ندارند به گفتگو بنشیند و آنان را در پیشگیری از فتوای تکفیر و قتل پیروان مذاهب اسلامی مجاب نماید و از آنان بخواهد تا اسلحه را از دست به اصطلاح مجاهدان راه خدا که در افغانستان ، عراق، ایران و سایر مناطق به خون ریزی شهرت دارند،بگیرند و بیش از این به فریب جوانان نپردازند.

والسلام علیکم

 روز اول ذی القعده سال روز     

میلاد با سعادت حضرت معصومه(سلام الله علیها )      

  مبارک باد

 

متأسفانه بنده بیش از دو ماه است که دور از وطن و در یکی از کشور های غرب آفریقا به سر می برم. از اینکه در ایران هر از چند گاهی در شهر مقدس قم به زیارت کریمه اهل بیت (علیهم السلام) مشرف می شدم و اکنون از این توفیق محروم شده ام بسیار برایم سخت است و دلم برای دیدن گلدسته های حرم آن بزرگوار تنگ شده و امید وارم به زودی این توفیق حاصل شود . متن زیر را در سال های پیش از جمله در آبان ماه سال گذشته نیز در این وبلاگ تقدیم عزیزان نموده بودم که مجددا برای گرامی داشت مقام آن بزرگوار با اضافاتی تقدیم می نمایم.

 حضرت فاطمه معصومه (ع) در نخستین روز ذیقعده  سال??? هجری قمری تولد یافتند ، مادر ایشان نجمه است و با امام هشتم  حضــرت علی ابن موسی الرضا (علیه السلام ) از یک مــادر بوده اند . آن حضرت  بســیار به امام رضـا (علیه السلام ) علاقه مند بوده اند و پس از  ولایت عهدی امام هشتم و سفر آن حضرت به ایران بنا به دعوت مأمون عباسی، حضرت معصومه به عشــق دیدار برادر، در ســال دویست ویک هجری از مدینه منوره ، روانه سفر به ایران و مرو شدند. هنگامی که به ساوه رسیدند دچار بیماری سختی شدند و به خادمشان دستور دادند؛ ایشان را به شهر مقدس قم انتقال دهد ، پس از ورود به قم، مردم این شهر به استقبال آن مخدره شتافتند وموسی ابن خزرج بن سعد اشعری که بزرگ اشعریون بود ؛ افسار شتر آن حضرت را گرفته ، به منزل خود برد وآن مخدره پس از هفده روز از ورودشان به شهر مقدس قم به دلیل بیماری در روز دهم ربیع الثانی آن سال، رحلت فرمودند و بدن مطهر آن حضرت در قبرستان بابلان، مکان فعلی حرم آن حضرت دفن گردید.در آغاز، موسی بن خزرج بر روی قبر ایشان سقفی از حصیر بنا کرد و پس از آن اولین گنبد را مخدره، زینب دختر امام محمد تقی (علیه السلام) بر روی مزار شریف آن حضرت بنا فرمود.در کنار مدفن شریف حضرت معصومه (علیها السلام )، زینب ،ام محمد ومیمونه دختران امام جواد (علیه السلام) نیز دفن گردیده اند .سن حضرت معصومه در زمان رحلت،بیست وهشت سال بود وایشان پس از امام علی ابن موسی الرضا (علیه السلام) دربین فرزندان امام موسی کاظم (علیه السلام ) دارای شأن و مقامی بس بزرگ هستند ودر روایات، برای زیارت آن حضرت ، ثواب زیادی ذکر شده است. علما و شخصیت های بزرگ همواره به حضرت فاطمه معصومه به دیده احترامی بالغ نگاه نموده اند از جمله در باره مرحوم آیة الله بروجردی نقل شده است که در دوران مرجعیت ایشان، پادشاه وقت عربستان سعودی به کشورمان سفر نموده و قصد داشته است با سفر به شهر مقدس قم با آن مرحوم به عنوان تنها مرجع جهان تشیع دیدار نماید اما ایشان این پیشنهاد را نپذیرفته اند و گفته بودند که پادشاه عربستان اگر به قم بیاید به دیدار من طلبه خواهد آمد اما به زیارت حضرت معصومه نخواهد رفت و این توهین به آن حضرت خواهد بود!.

نوزدهمین سالروز ارتحال بزرگ مرد قرن بیستم امام خمینی گرامی باد

روز چهاردهم خرداد، یاد آور روز مهمی در تاریخ ایران اسلامی است. در این روز مردی از میان ایرانیان رخت بربست و روح بلندش به عالم ملک و ملکوت پرواز نمود که تاریخ شیعه پس از عصر امامان معصوم، مانند او را تجربه نکرده است. او که از سلاله عترت پاک و از ذریه هفتمین امام معصوم امام موسی کاظم(علیه السلام) بود با نور بیضایی که در پرتو مبارزات و قیامش در جهان بر افروخت، یاد مبارزات و قیام های انبیا و اوصیا را زنده کرد و با دست خالی در برابر فرعون های زمان ایستاد و با توکل بر ذات حضرت احدیت و تکیه بر قدرت میلیونی میلیون ها زن و مرد مبارز ایرانی، بر قدرت های پوشالی و طبل های تو خالی چیره گشت. او از پانزدهم خرداد سال 1342 که نقطه آغازین قیام خونین مردم ایران است تا چهاردهم خرداد 1368 نزدیک به سه دهه، هیچ گاه در برابر امریکا و نوکرانش سر تعظیم فرود نیاورد و همواره چون سروی تنومند و مقاوم و چون کوهی استوار، مبارزات ملت ایران را رهبری نموده و این انقلاب را به ساحل نجات رسانید. آمریکای زخم خورده که بزرگترین هم پیمان و نزدیک ترین نوکر خود را در منطقه از دست داده بود و به دنبال ژاندارم دیگری در منطقه استراتژیک خلیج فارس می گشت ؛ سر انجام دست به دامان حکومت بعث عراق شده و با تحریک آن ، جنگ هشت ساله ایران و عراق آغاز شد. در این جنگ نا برابر که تقریبا همه دولت های اروپایی و نیز عربی در کنار عراق قرار گرفته و از عراق در امور تسلیحاتی،نظامی و مالی، پشتیبانی می کردند و ایران در آن دوران، سخت ترین شرایط را پشت سر می گذاشت، باز هم امام خمینی(رحمة الله علیه)، با صلابت تمام، در برابر همه قدرت ها ایستادگی کرد و هیچ گونه هراسی به دل راه نداد. او از سلاه امام حسین بود و به این دنیای دون دل نبست و در راه آن کمترین تلاشی ننمود. او در مکتب امام علی(علیه السلام) درس خوانده بود وهمچون جدش امیر المؤمنین که در لحظه  ای که بر فرقش شمشیر زهر آلود فرود می آید و می فرماید: "فزت و رب الکعبة" او نیز می گوید با دلی آرام و قلبی مطمئن از خدمت مردمم مرخص و به جایگاه ابدی سفر می کنم.

روحش شاد و یادش جاویدان.

سوم خرداد روز حماسه ملی

روز دهم اردیبهشت سال 1361 عملیات غرور آفرین بیت المقدس در جنوب کشورمان آغاز گردید، بنده هم مانند بسیاری دیگر از میهن دوستان، همان روز از دفتر تبلیغات حوزه علمیه قم حکم مأموریت گرفته و به سمت راه آهن قم روانه شدم. برای سفر به اهواز بلیت نشستن در کوپه وجود نداشت اما به صورت سرپایی در قطار به سمت اهواز حرکت نمودم، در قرار گاه،  تعداد زیادی روحانی دیگر نیز منتظر تقسیم شدن و عزیمت به سوی جبهه بودند. در صبح روز یازدهم همه روحانیان و طلاب بین لشکر ها و تیپ ها تقسیم شدند و بنده  به تیپ 21 امام رضا که بعد ها به لشکر تبدیل شد؛ اعزام گردیدم و فردای آن روز به عنوان روحانی گردان الفجر انتخاب شدم، متأسفانه برخی از گردان های این تیپ که در مرحله نخست این عملیات  به عنوان خط شکن در کرخه نور وارد عمل شده بودند با شکست مواجه شده و بین 30 تا 80% متلاشی شده بودند و گفته می شد که به دلیل تخریب پل روی کرخه نور، زخمی ها و جنازه شهدا در همان منطقه باقی مانده است، از این رو برخی از گردان های این تیپ به عنوان پشتیبان در خطوط مقدم حضو.ر پیدا می کردند. در آن روزها تجهیز یک سپاه در برابر ارتش تا به دندان مسلح عراق که تقریبا همه کشور های عربی و قدرتهای بزرگ غربی از نظر مالی و تسلیحاتی و نیز نیروی انسانی به آن کمک می نمودند کاری آسان نبود، برای رزمندگان ما حتی تهیه لباس در آن شرایط سخت می نمود، از این روبنده هنگامی که برای دریافت لباس رزمی مراجعه نمودم تنها توانستم یک دست لباس مستعمل رنگ باخته ای به دست آورم ، هرچند تسلیحات دیگر مانند یک قبضه اسلحه کلاشینکف و سرنیزه و سایر تجهیزات به این جانب تحویل گردید و چند قبضه نارنجک نیز پس از عزیمت به منطقه جنگی در همان منطقه پیدا نموده و در جای نارنجک ها در فانسخه ام قرار دادم. دو روز پس از استقرار در محل تیپ که مقر آن در شرکت کاتر پیلار در جاده  اهواز- خرمشهر بود به منقطه جنگی اعزام شدیم در عصر آن روز نبرد سختی به صورت تبادل آتش خمپاره و آتش بار های سبک صورت گرفت و هلی کوپتر های خودی چندین بار از پشت خاک ریز ها و در ارتفاع دو سه متری زمین مواضع دشمن بعثی را مورد هدف قرار می دادند. در آن روز فرمانده گردان ما که بیرون از سنگر بود مجروح و به پشت خط منتقل گردید. فردای آن روز به دلیل شدت درگیری ها عراقی ها از آن منطقه عقب نشینی کردند و بخشی از جاده خرمشهر  از دست آنان آزاد گردید. و ما به منطقه دیگری در کنار جاده خرمشهر عزیمت نمودیم.جاده خرمشهر در فاصله ده پانزده متری ما و حدود 150 متری عراقی ها قرار داشت و طبیعتا امکان بالا رفتن بر روی جاده به دلیل تیر رس بودن آن وجود نداشت و سنگر ها نیز در آن منطقه به دلیل موقت بودن، از استحکامی برخوردار نبود به نحوی که یک بار هنگامی که یکی از هواپیماهای عراقی از بمب خوشه ای استفاده کرد؛ رزمندگان از آن منطقه با وانت و یا پیاده از زیر بمب ها فرار کردند. پس از دو سه روز ، یک شب عراقی ها سر و صدای زیادی می کردند و صبح که برای نماز بیدار شدیم، متوجه فرار آنان از آن منطقه شدیم و اوایل صبح بود که یکی از رزمندگان با موتور سیکلت آمد و با خوشحالی زاید الوصف خبر از آزادی بخش های زیادی از جاده خرمشهر داد و رزمندگان یکی یکی درسنگر های عراقی ها  به منظور به دست آوردن غنایم بر جای مانده جستجو می نمودند، به یاد دارم که راننده یکی از تانک های عراقی که به سوی ما در حال حرکت بوده مورد اصابت گلوله رزمندگان قرار گرفته و در همان تانک در کنار جاده خرمشهر باقی مانده بود و عراقی ها نتوانسته بودند وی را منتقل کنند در همان ساعات نخست آن روز بنده عکسی از جنازه این عراقی در تانک گرفتم که هنوز هم این عکس را نگه داشته ام خوب همه رزمندگان و مردم به یاد دارند که نیروهای عراقی در اطراف جاده خرمشهر و سایر مناطق جنگی به ویژه در جنوب آب انداخته و رفت و آمد را سخت نموده بودند و همین برکه ها به عنوان محل غسل و استحمام رزمندگان مورد استفاده قرار می گرفت، پس از دو سه روز به منطقه شلمچه در حد فاصل ایستگاه حسینیه و پاسگاه زید عراق مستقر شدیم ، دشمن بعثی که انگیزه ای برای ادامه اشغال خاک ما نداشت و از سویی حرکت سریع و متهورانه رزمندگان اسلام آنان را غافل گیر گرده و رعب و وحشت در تمام وجودشان نقش بسته بود،به تدریج از مناطق اشغالی عقب نشینی می کرد و آن منطقه که تا چند روز پیش از آن، مرکز دود و آتش  بود، اما اکنون به فضایی آرام تبدیل شده بود به گونه ای که نیروهای گردان ما مکانی را برای برگزاری نماز جماعت تمیز و آماده نمودند.تنها حرکتی که در آن چند روز از عراقی ها مشاهده می شد، بمباران های هوایی هواپیماهای عراقی بود که هر ده تا پانزده دقیقه یک بار، آن منطقه را در ارتفاع بسیار بالا مورد هدف قرار می دادند و متأسفانه آن منطقه از پدافند قوی برخوردار نبود و تنها یک قبضه دوشیکا متعلق به تیپ 37 زرهی در این خط وجود داشت که  برد آن بسیار کمتر از ارتفاع هواپیماهای یاد شده بود. به یاد دارم یک بار که هواپیمای عراقی برای بمباران آمده بود از سنگر خارج شده و با رگبار کلاشینکف ، به سمت آن تیر اندازی نمودم که فرمانده گردانمان فریاد زد فلانی نزن فایده ندارد و من گفتم می دانم اما با این کار عقده ام را که می توانم خالی کنم. خوب من در این گردان امام جماعت هم بودم ویک بار هم یادم است وقت ظهر آماده بستن نماز بودیم که همان لحظه صدای هواپیمای عراقی آمد و رزمندگان اشاره کردند که چند لحظه بستن نماز را به تأخیر بیاندازم.

در روز بیست و سوم اردیبهشت یک روز نزدیک ظهر که برای اقامه نماز ظهر و عصر و ناهار آماده می شدیم چند فروند هواپیمای عراقی تمام  منطقه و سنگر های کنار خاک ریز ها را بمباران نموده و تعداد زیادی از همرزمان ما به شهادت رسیده و یا مجروح شدند. سنگر ما نیز تخریب شد و پس از فرو نشستن گرد و خاک، به بیرون دویدم تا سراغ زخمی ها و شهدا بروم که یکی از همرزمان صدا زد از دستت خون می آید و دیگری گفت از پایت نیز خون می آید و امداد گرهای هلال احمر روی زخم را بستند و من قصد رفتن به عقب را نیز نداشتم امام آنان گفتند خطر بیماری کزاز دارد و باید حتما به بهداری تیپ 37 زرهی در کنار ایستگاه حسینیه بروم. به آنجا که منتقل شدم آنان نیز گفتند باید با مجروحان دیگر با هلی کوپتر به اهواز اعزام شویم. به این ترتیب به اهواز منتقل شده و پس از یک روز از بیمارستان شرکت نفت اهواز مرخص شده و به محل تیپ بازگشتم،اما هنگامی که از بالای خودرو به پایین پریدم متاسفانه انگشت شصت پای راستم آسیب زیادی دید که هنوز هم اثر آن باقی است و همین مشکل بنده را از شرکت در ادامه عملیات باز داشت و به قم بازگشتم . خوشبختانه عملیات بیت المقدس در کمتر از یک ماه یعنی بیست و سه چهار روز به همه اهداف از پیش تعیین شده رسید و در روز سوم خرداد ماه سال 1361 حماسه ای جاویدان در تاریخ مبارزات ملت ایران ثبت گردید و خرمشهر که مدتی به خونین شهر تبدیل شده بود  در این صبح خجسته پیروزی به هویت پیشین خود یعنی خرمشهر باز گشت. امیدوارم از این نقل خاطره خوشتان آمده باشد.

این روز بزرگ بر رهبر معظم انقلاب، خانواده های شهدا و ایثار گران و همه ملت ایران مبارک باد

خدایا من آن بنده ای هستم که جان خود را به گناه و نافرمانی تو آلوده ساختم و امروز پرونده سنگین اعمال ناشایستم را پیش رو دارم.

خدایا! این بنده که همه عمرش را با نافرمانی و غفلت از یاد تو سپری نمود؛ چگونه می تواند به سوی تو باز گردد؟

خدایا! این بنده در همه دوران عمر خود که می توانست، از فرصت های گرانبهایش در راه خشنودی تو و خلق تو استفاده نماید؛ از تو دوری جست و لحظه لحظه آن را فدای آمال و آرزوهای بی ارزش مادی نمود. او به دیگران حسادت ورزید، غیبت نمود، تهمت زد، دروغ گفت، تمسخر و استهزا کرد، دچار کبر و نخوت و خود بزرگ بینی گردید، مستی جوانی و مال و مقام بر او چیره گشت، از تهیدستان و مستمندان دستگیری نکرد، به یاری نیازمندان نشتافت، توهمات بی اساس در درونش جوانه زد، رشد کرد؛، و او را از عقل و منطق، دور ساخت، از نعمت هایی که در اختیارش گذاشتی به بد ترین شکل استفاده نمود، از چشم و گوش و زبان خود در راه نافرمانی تو و اطاعت از شیطان نفس، بهره برد و در لجن زار های گناه و معصیت غوطه ور شد و بدان چه در فرهنگ دین تو به پلیدی معروف بود، توجه کرد و هر چند از پلیدی و نجاسات ظاهری بیزار و گریزان بود و هر هفته بارها بدن و لباس های خود را شستشو می داد و به نظافت و طهارت ظاهر خود اهتمامی ویژه داشت، اما  از طهارت و پاکی باطن غفلت نمود و دل و جان خویش را در معرض بد ترین پلیدی ها قرار داد و خود را در انبوهی از پلیدی ها انداخت، پلیدی هایی که همواره اولیای تو ازآن گریزان بوده و بوی تعفن آن ها، باعث دوری آن بزرگوران و مقربین درگاهت از آن ها شده است.

خدایا! این بنده سرا پا تقصیر، برای نماز و عبادت، تساهل نمود و وظایف دینی خود را یا بر پا نداشت و یا آن ها را سبک شمرد، چنان چه علم و دانشی کسب نمود، آن را با عمل زینت نبخشید و بدان چه می دانست؛ جامه عمل نپوشید، اعمال خود را با ریا و خود نمایی بر باد فنا داد و در حقیقت عمر خود را بر باد فنا داد و چون که به هیچ و پوچ وابسته شد، اکنون در فرهنگ عمر و زندگی خود، هیچ است و تهیدستی و بیچارگی همه وجود اوست.

خدایا ! ما از کتاب و فرهنگ زلالی که از پیامبر و خاندان پاک او و گروهی از یاران آنان، به یادگار مانده است حقیقتی را فرا گرفته ایم که در این فرهنگ ناب، از جایگاه ویژه ای برخوردار است و این حقیقت، بابی و دری است که بر روی هر انسان گناه کار و فریب خورده ای باز شده است و آن چیزی جز باب توبه نیست، اما توبه ای که همراه با وصف نصوح باشد.

خدایا ! اینک ما بندگان نادان که عمری در برابر شیطان انقیاد نموده و به خواسته های شیطان نفس پاسخ مثبت داده ایم، و در یک کلام، بیماری مرگبار گناه و نافرمانی در همه وجودمان ریشه دوانیده و جان ما را به مرداری مبدل ساخته است، اکنون آماده ایم تا خود را با داروی مطمئن توبه مداوا کنیم،چه اینکه پیامبر بزرگوارت فرموده است: «لکل داء دواء و دواء الذنوب الاستغفار» برای هر دردی درمانی است و درمان گناه و معصیت، استغفار است . اکنون ما می خواهیم از درب توبه بر تو وارد شویم اما نمی دانیم آیا در این تصمیم، ثابت قدم خواهیم بود، آیا شیطان  قسم خورده ای که پس از رانده شدن از درگاه تو، به عزت و جلالت سوگند یاد نموده است، تا همه نسل آدم را گمراه سازد، خواهد گذاشت تا ما به سلامت از دروازه توبه، وارد شهر رحمت و آمرزش تو گردیم؟ آیا ما می توانیم در جرگه بندگان مخلص تو قرار بگیریم تا شیطان ها را  به حریم خود راه نداده و از شر آن ها در امان باشیم؟ آیا ما در توبه خود راستگو و ثابت قدمیم و یا این که استغفار و توبه ما چیزی جز لقلقه زبان ما نیست و در سر هوای دیگری داریم؟ خدایا ولی تو امام هشتم ما علی ابن موسی الرضا( علیه السلام) می فرماید: «من استغفر الله بلسانه و لم یندم بقلبه فقد استهزء بنفسه» خدایا نکند که ما نیز با زبان توبه نماییم اما در دل، از گذشته تاریک خود پشیمان نباشیم و آنگاه خود را به مسخره گرفته باشیم!

خدایا! از تو می خواهیم به همه ما توفیق دهی تا پس از شناخت درست از نادرست و حق از باطل و راه از چاه، راهی را در زندگانی کوتاه دنیا انتخاب نماییم که پیامبران و اولیای تو انتخاب نمودند و ما را نیز بدان راه فرا خواندند.

خدایا آفتاب عمر کوتاه بسیاری از ما به لب بام رسیده و یا بسیار کوتاه خواهد بود ولی ستاره بخت ما در آسمان عفو و گذشت تو طلوع خواهد نمود،خدایا! به ما بینوایانی که ما را یارای رنج ناچیز دنیا نیست، در برابر رنج ها و عذاب های سخت و طاقت فرسای آخرت ترحم فرما و در دریای کرم و رحمت خود ما را از آلودگی های گناه و معصیت، پاک گردان و بر توفیق ما در راه به دست آوردن مفاخر معنوی و دوستی با تو بیافزای. آمین

به نام خدا

خدایا! ما که بنا به زعم خود از بندگان تو و از پیروان این نور های تابناک تو بر تارک بشریت هستیم؛ پس چه شد که جلوه ای از آن نور های پاک بر سرزمین دل های ما نتابید و تاریکی جان ما را نورانی نکرد؟ خدایا! پیامبرانت و جانشینان آنان به ویژه جانشینان برحق آخرین فرستاده تو، چشمه های گوارای معرفت و ایمانند؛ اما ما بندگان گمراه تو دل های تشنه خود  را با  زلال آن، سیراب نکردیم و به  سراب های دروغین روی آوردیم و برای کسب این جهان به جز تو روی زدیم و ثنا گفتیم و به سوی غیر تو چشم دوختیم و دست مدد دراز نمودیم.

"مناجات نامه"    

به نام خدا

خدایا! ما که بنا به زعم خود از بندگان تو و از پیروان این نور های تابناک تو بر تارک بشریت هستیم؛ پس چه شد که جلوه ای از آن نور های پاک بر سرزمین دل های ما نتابید و تاریکی جان ما را نورانی نکرد؟ خدایا! پیامبرانت و جانشینان آنان به ویژه جانشینان برحق آخرین فرستاده تو، چشمه های گوارای معرفت و ایمانند؛ اما ما بندگان گمراه تو دل های تشنه خود  را با  زلال آن، سیراب نکردیم و به  سراب های دروغین روی آوردیم و برای کسب این جهان به جز تو روی زدیم و ثنا گفتیم و به سوی غیر تو چشم دوختیم و دست مدد دراز نمودیم.

عاشورا

 عاشورایی دیگر  حلول کرد ودل و جانمان را در طبقی از اخلاص  وعشق و محبت گذاشته و دو دستی تقدیم صاحب این شب و روز می نماییم . امشب شیعیان و دوستداران خاندان پاک پیامبر خدا حال و هوای دیگری دارند . گویا سپاه عشاق پس از حدود  هزار و چهارصد سال رویاروی سپاه تا به دندان مسلح یزیدیان صف آرایی می کند . گویا سربازان فداکار و از جان گذشته امام برحق حسین ابن علی در انتظار نوشیدن شیرین ترین و گوارا ترین شربت یعنی شهادت در راه خدا لحظه شماری کرده و در تاریکی شب هنگامی که امام و حجت خدا بیعت را از آنان بر می دارد و از آنان می خواهد بدون شرمندگی از تاریکی شب استفاده کرده و خود را از مرگ حتمی نجات دهند ، اما آنان بر عزم راسخ خود اصرار ورزیده و بر میثاق خونین  با امام خود تأکید می ورزند .

اینک حسین عزیز فاطمه در گوشه میدان ایستاده و ندای هل من ناصر او ما را پس از چهارده قرن ، به یاری می طلبد. اینک مرد وزن و کودک و سیاه وسفید ، در بیابان کربلا ، بزرگترین حماسه جاویدان تاریخ را رقم زدند.

اینک  مسلم بن عوسجه در بازار کوفه می خواهد حنا بخرد اما حبیب بن مظاهر به دنبال وی گویا در دل و زبان حال به مسلم می گوید تو را دیگر نیازی به حنا نیست وآخرین حنای تو در کربلای حسین ، سر ورویت را خضاب خواهد کرد. وآن حنای خونی است که در اوج عشق به حسین فوران می نماید؛ رنگ آن حنا تا روز قیامت و تا ورود به باغ های سبز وخرم بهشت باقی خواهد ماند.

اینک بریر بن خضیر ، آن پیر مرد جوانمرد همدانی در شب عاشورا به شوخی ومزاح می پردازد کاری که هیچ گاه در عمرش نکرده  و در این باره می گوید : این نیست جز به خاطر مقامی که فردا در انتظار من است .

اینک  قاسم نوجوان ، مرگ را در کام خود شـــیرین تر از شهد عسل می داند وبی باکانه به حجـــله گاه خونــین خویـــش می شتابد

اینک طبل جنگی نابرابر بین سپاه تا دندان مسلح کفر و سپاه غریب اما استوار و پایدار حسین ، پسر پیامبر خدا ، در سرزمین کربلا نواخته می شود و از هرسو لشکر گاه وخیمه گاه سپاه اسلام مورد هجوم دیوان زمان قرار می گیرد.

اینک فریاد العطش زنان وکودکانی در این صحرا به گوش میرسد که آب ، مهر مادرشان بوده و زمان ومکان با اذن الهی تحت امر پدران آنان بوده است  .

اینک حر آزاده آن فرمانده سپاه هزار نفری دشمن ،که باور نداشت این کوفیان یزیدی تا این اندازه روی فرعونیان را سفید کنند و در کشتن فرزند پیامبرشان گوی سبقت بربایند ؛ یک پای خود را لب بهشت وپای دیگر را لب جهنم سوزان خشم الهی می بیند و با  توبه و انابه و خجلت و شرمندگی در پیشگاه حسین (علیه السلام ) حضور می یابد و حسین که کریم فرزند کریم است او را با آغوش باز استقبال می کند  و سر انجام با خون پیشانی خویش بهشت را خریداری می کند.در گوشه میدان جنگ خون سر وپیشانی حر ،پرده ای بر چشمان وی نهاده ومجروح بر زمین افتاده ، اما ناگاه احســـاس آرامش و راحتی می کند ، از لابلای خاک و خونهای بسته، چشــم می گشاید و می بیند ســـر در دامان ولایت دارد. آن جاست که امام حســـین (علیه السلام ) مدال جاویدان افتخار به حر می دهند و آن دستمالی است که امام بر پیشانی خونین حر می بندد. مدالی که تا روز قیامت بر پیشانی آن شهید آزاده می درخشد.

اینک علی اکبر دلاور ، جوانی که شبیه ترین مردم به پیامبر خدا و میوه دل حسین است ؛ اجازه میدان می خواهد و حسین فاطمه پس از نگاهی عمیق به چهره دلربای او ، وی را روانه میدان می کند  و پس از جنگی نمایان برای شربتی از آب نزد پدر می آید اما پدر از او تشنه تر می فرماید : به زودی به دست جد بزرگوارت سیراب خواهی شد و پس از لحظاتی صدای اکبر جوانش را می شنود که با او خدا حافظی می کند .

اینک عباس دلاور به جای رفتن به میدان ، مشک در دست روانه فرات گردیده تا به وعده خود ، جامه عمل  بپوشاند و دل های کودکان تشنه لب  را سیراب نماید . اینک حسین  با چشم خود می بیند سرو بلند باغ ولایت و درخت تنومند امید و آرزویش یعنی عباس با وفایش با دست های جدا شده بر زمین  افتاده وبرادر را به فریاد می طلبد.

اینک امام حسین می بیند باغ وبستان کربلاییها  خزانی زود رس نموده  و گل های بنی هاشم پر پر گردیده و مرغ جان بهشتیان ، به سوی جنات خلد ، پرواز نموده است.

اینک همه کبوتران مهاجر حرم ملک و ملکوت رفتند و این حسین غریب است که در میان خیل دشمن قرار دارد.

اینک او برای وداع آخر به میان اهل حرم آمده و صدا می زند ( یا زینب یا ام کلثوم یا سکینه علیکن منی السلام. ) امام به خیمه تنها بازمانده ولایت یعنی امام سجاد می آید تا با بیمار  کربلا نیز خدا حافظی کند . امام سجاد از سر انجام کار با دشمن می پرسد وامام حسین می فرماید فرجام کار به جنگ مبدل گشت . امام اضافه می کند قصد رفتن به میدان دارد وامام سجاد می پرسد مگر یاران شما کجایند که شما به میدان می روید ؟ مگر حبیب بن مظاهر کجاست مگر زهیر و بریر و مسلم بن عوسجه کجاست ومگر ...

واینک امام حسین خبر از شهادت آنان می دهد و امام سجاد می پرسد مگر عمو هایم کجایند که شما میدان می روید و امام پاسخ می دهد شهید شدند. مگر برادرم علی اکبر و عمویم عباس چه شده که شما میدان می روید ؟ وامام پاسخ می دهد : فرزندم ! همین قدر بگویم که غیر از من و تو در این خیمه گاه مردی باقی نمانده وهمه شهید شدند.

اینک امام سجاد با شنیدن این اخبار تلخ می بیند مولایش غریب وتنهاست . می بیند فرزند نبی مصطفی و علی مرتضی و ام ابیها ، غریبانه به میدان می رود .

اینک امام سجاد  از عمه اش زینب ، شمشیر و عصا می طلبد! و عمه می پرسد شمشیر و عصا برای چه ؟ شما که بیمارید و امام سجاد می گوید مگر نمی بینی حجت و ولی خدا تنها و بی کس  مانده . می خواهم بر عصا تکیه زنم و با شمشیر از حجت الهی دفاع نمایم .

اینک حسین طفل شش ماهه علی اصغر را بر دست دارد تا با او هم وداع کند اما می بیند تشنگی او را پژمرده نموده ، برای اندکی آب او را به دشمن می نمایاند ودر ضمن سخن با آنان می فرماید « اما ترونه کیف یتلظی عطشا »  ودشمن بی رحم با نوک تیر جفا برای همیشه علی اصغر را سیراب می کند .

اینک  حسین ، عزیز دل علی و فاطمه و پاره تن پیامبر خدا  نیز با ایمان و نیرو و شجاعتی که از پدر و جدش به ارث برده روانه میدان می شود اما دشمن که از برق شمشیرش در هراس است به او اجازه نبرد تن به تن نمی دهد زیرا می داند خون علی در بدن اوست از این رو دست به حمله دسته جمعی می زند ! اینک تمام ایمان در برابر تمام کفر قرار دارد  ،  اینک حسین غریب و تنها  در محاصره دشمن است و هر کس با هر آن چه در دست دارد به حسین می تازد . اینک بنی امیه و بنی مروان و آل زیاد و  آزاد شدگان صدر اسلام و خوارج ، انتقام پدران و اجداد خود را که به دست امام علی و پیامبر خدا ، کشته شده اند ؛ می گیرند 

اینک دشمن از نزدیک شدن به حسین عزیز زهرا که دهها زخم در بدن دارد و از عطش جگرش می سوزد در هراس است ، می خواهد او را بیازماید کسی می گوید ای حسین در چه فکری دشمن به خیمه ها حمله ور شده است ! اما این حسین بی تاب و طاقت به صورت خیز حرکت می نماید اما نمی تواند  قدم بردارد و این جاست که پیام معروف خود را به دشمن می گوید " ویلکم یا شیعة آل ابی سفیان إن لم یکن لکم دین و کنتم لا تخافون المعاد فکونوا أحرارا فی دنیاکم " وای بر شما ای پیروان آل ابی سفیان اگر دین ندارید و از روز قیامت نمی ترسید دست کم در دنیا آزاده باشید .

اینک حسین نور چشم رسول خدا در گودال قلتگاه بر زمین افتاده و همه وجودش را زخم و خون فرا گرفته ناگاه احساس سنگینی بر روی سینه خود می نماید ، از لابلای خاک و خون های بسته بر سر و رویش چشم می گشاید می بیند شمر لعین بر روی سینه او  نشسته تا سر از تن ولی خدا جدا سازد . اینک سر از تن ولی حق جدا شده است ، اما سرو بلند قامت ولایت و درخت تنومند امامت در تاریخ بشریت بر انسان های آزاده سایه افکنده و خون پاک این شهید جاوید تاریخ درخت پژمرده دین خدا را  آبیاری کرده است . 

اینک زینب  نماز شب را در این شام سیاه  ، نشسته می خواند وامام سجاد (علیه السلام ) از عمه داغدار می پرسند : چرا نماز را نشسته می خوانید و عمه پاسخ می دهد : داغ های روز گذشته کمر ایشان را شکسته است .

اینک حسین هم می رود و امام سجاد و زینب با زنان و کودکان یتیم در شام تلخ غریبان درکنار خیمه های سوخته و بدن های بی سر و قطعه قطعه ،  آن شب غم بار راسپری می سازند. و در هنگام اسارت رو به مدینه جدش می کند ومی گوید : یا جداه یا محمداه هذا حسین مرمل بالدماء مقطع الاعضاء وبتاتک سبایا ...

این کشته فتاده در هامون حسین توست                 وین صید دست وپا زده در خون حسین توست

باز این چه شورش است که در خلق عالم است              

                     باز این چه نوحـه وچه عـزا و چـه ماتـم اسـت      

این روز ها و شبها همه شیعیان ودوست داران عترت پاک وخاندان آخرین وبزرگ ترین فرستاده الهی ، حال وهوای دیگری دارند. گویا دل وجان آنان بر بال ملایک در آسمان ولایت به پرواز در آمده باشد.

گویا عشق به عترت در دل آنان آشیانه کرده و بذر محبت اهل بیت در سرزمین جان آنان جوانه زده است.

گویا آیه مودت آنان را به سوی چشمه های جوشان وزلال عترت رهنمون گردیده وآنان را برقله های رفیع محبت ودوستی آل محمد ، به پرواز در آورده است.

گویا در دریای طوفانی و پر طلاطم وخروشان که بیشتر انسانها را در گرداب های سهمگین انداخته و آنان در کام امواج خروشان این دریای آشفته وطوفانی فرو رفته، اما شیعیان ودوست داران خاندان پیامبر اسلام (ص ) بنا به تعالیم ناب آن حضرت ،در کشتی نجات امت سوار شده و از هلاکت و نابودی حتمی رهایی یافته اند.

اینک محرمی دیگر حلول کرد ودل وجانمان را در طبقی از اخلاص  وعشق و محبت گذاشته و دو دستی تقدیم صاحب این شبها و روزها می نماییم .

ماه محرم یاد آور خاطره تلخ شهادت امام حسین و یاران آن حضرت در عاشورای سال 61 هجری فرا رسید و شیعیان و گروه هایی از سایر مسلمانان و حتی غیر مسلمانان به یاد این حادثه دردناک تاریخ ، هر ساله درسوگ می نشینند و با مراسم مختلف این روزها را گرامی می دارند . اجرای برنامه های گوناگون در این روزها و شبها نشانه محبت و عشق و علاقه به خاندان پاک پیامبر خدا ( علیهم السلام ) است که در قرآن کریم از آن به عنوان مودت تعبیر شده و مسلمانان می بایست به پاس زحمت ها و خون دلهایی که پیامبر خدا برای هدایت آنان متحمل شده است به اهل بیت آن حضرت اظهار محبت و دوستی نمایند . هر چند ممکن است برخی از مخالفان بگویند محبت امری قلبی است اما شیعیان معتقدند که محبت باید علاوه بر دل ،در عمل انسان نیز متبلور گردد از این رو برگزاری مراسم گوناگون در غم و شادی اهل بیت ابراز محبت و دوستی به آنان و به نوعی تعظیم شعائر اسلامی به شمار می رود .

آن چه که در این مراسم اهمیت دارد زنده نگه داشتن و انتقال پیام هایی است که از این نهضت خونین به یادگار مانده است ، یعنی همان فلسفه قیام و اهدافی که امام حسین (علیه السلام ) برای آن قیام نموده اند . در حقیقت انگیزه برگزاری مراسم سوگواری در این روزها و شبها که از دیرباز در بین شیعیان به عنوان سنتی مقدس مورد توجه بوده است ؛ شناخت بیشتر ابعاد قیام عاشورا و آموختن حقیقت اسلام و مذهب اهل بیت (علیه السلام ) بوده است و در این مراسم علاوه بر اجرای برنامه های گوناگون عزاداری و نوحه خوانی ،   لازم است عزاداران گرامی به شناخت ابعاد شخصیت ابا عبد الله الحسین ( علیه السلام ) و شرح آن نهضت و پیام های آن که از سوی سخنرانان مطرح می شود بیشتر توجه کرده و به آن چه آن حضرت به خاطر آن  جانفشانی کرده اند در زندگی خود جامه عمل بپوشانند . به عنوان نمونه یکی از یاران آن حضرت در بحبوحه  جنگ و نبرد در ظهر روز عاشورا خبر حلول ظهر را به امام می رساند و امام بدون درنگ با برخی از یاران به نماز می ایستند و نماز ظهر را اقامه می نمایند ؛ زیرا نماز ستون دین است  و قیام آن حضرت در واقع برای حفظ پایه های دین خدا بوده است . همچنین آن حضرت در برخی از کلمات و سخنان خود می فرماید : " ... إنی أحب الامر بالمعروف و النهی عن المنکر ... " و نیز می فرماید : ( ... و انی لم أخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما بل انما خرجت لطلب الإصلاح فی أمة جدی )   آن حضرت ضمن بیان اهمیت امر به معروف و نهی از منکر می فرماید که برای گردنکشی و طغیان و ظلم و افساد در جامعه قیام نکرده است ، بلکه هدف آن حضرت اصلاح امت جد بزرگوارش بوده است و در واقع امام حسین (علیه السلام ) شهید راه امر به معروف و نهی از منکر است . بر این اساس موضوع امر به معروف و نهی از منکر که از فروع مقدس دین می باشد می بایست مورد توجه پیروان آن حضرت باشد ، به ویژه که در سال های اخیر تهاجم گسترده فرهنگی غرب علیه اسلام در کشور های اسلامی وظیفه شیعیان و عموم مسلمانان را دوچندان نموده است .

 نکته ای که لازم است مورد توجه همگان قرار گیرد دقت در بیان تاریخ کربلا است بنا بر این ، هم مداحان و هم اهل خطابه و منبر می بایست از منابع صحیح تاریخی در بیان و نقل تاریخ این حادثه بهره جسته و به ویژه در بیان و ذکر مصیبت های عاشورا از مقاتلی که از صحت و دقت در نقل جریان های کربلا برخوردارند استفاده نمایند و از استفاده از منابع ضعیف و نادرست و نیز اشعار نامناسب با فرهنگ اهل بیت (علیهم السلام ) خودداری نموده و از تحریف این حادثه ماندگار تاریخ و ایجاد بدعت در آن پیشگیری نمایند . علاوه بر لزوم دقت در محتوای مراسم ، لازم است در سبک و شیوه این عزاداری ها  از اموری که باعث وهن مذهب شیعه و دادن بهانه به دست مخالفان می گردد ، خودداری نمایند ، و توصیه های برخی از مراجع تقلید مانند حضرت آیة الله مکارم شیرازی و نیز رهبر انقلاب اسلامی حضرت آیةالله خامنه ای را در هرچه بهتر برگزار شدن این مراسم جدی گرفته و آن ها را نصب العین خود قرار دهند .  در هر صورت افراط و تفریط در التزام عملی به مفاهیم دینی از نظر اسلام قابل پذیرش نیست و حفظ اعتدال در هر یک از برنامه های دینی ، از جمله وظایف فرد فرد مسلمانان و شیعیان است . امید واریم  همه ما از پیروان راستین اهل بیت ( علیهم السلام ) باشیم و پس از شناخت کامل آن نور های الهی که همچون ستارگانی فرا راه ما قرار گرفته اند راه راست و پسندیده را در زندگی خود بیابیم و از آن نمونه های انسان کامل ، الگو بگیریم .   

امام هشتم حضرت علی ابن موسی ( علیه السلام) در روز یازدهم ذیقعده سال صد وچهل وهشت هجری و پس از پانزده روز از شهادت امام صادق ( علیه السلام ) در مدینه منوره متولد شدند . پدر آن حضرت امام موسی بن جعفر (علیه السلام ) ومادر آن حضرت نجمه خاتون بوده اند .

در سال دویست هجری ، آن حضرت بنا به اجبار مأمون ، خلیفه عباسی از مدینه منوره به سوی مرو ، حرکت نمودند . آن حضرت از شهر های زیادی گذشتند، از جمله آنها شهر نیشابور بود و در این شهر بود که در جمع دهها هزار نفر از جمعیت استقبال کننده ، حدیث شریف قدسی سلسلة الذهب را بر مردم این شهر روایت نمودند وآن حدیث این است : « کلمة لا اله الا الله حصنی و من دخل حصنی امن من عذابی » و چون در سلسله راویان این حدیث نام تمام امامان معصوم از خود آن حضرت تا امام علی و پیامبر خدا و جبرئیل هستند؛ حدیث سلسلة الذهب ، نام گرفته است وحدیث قدسی ، احادیثی است که  کلام خدا است ولی از آیات قران کریم نیست .

امام هشتم پس از ورود به مرو  وبه رغم اکراه آن حضرت به عنوان ولیعهد مأمون الرشید انتخاب شدند و مأمون دستور داد به نام آن حضرت خطبا ،خطبه بخوانند وبه نام آن حضرت سکه رسمی ضرب نمودند، چیزی که باعث حسادت وشعله ور شدن آتش کینه ودشمنی بنی عباس گردید. اما چیزی نگذشت که خلیفه عباسی ، حقد وکینه باطن خود را آشکار کرد و سر انجام آن حضرت را مسموم کرد و در آخرین روز ماه صفر سال دویست وسه هجری آن حضرت به شهادت رسیدند و در قریه سناباد در سرزمین طوس (مشهد مقدس ) با عزت وعظمت دفن شدند . و اکنون حرم مطهر آن حضرت سالانه میعاد گاه میلیونها نفر از دوستداران خاندان عصمت و طهارت می باشد .