به نام خدا

حدیثی جالب در باره امر به معروف ونهی از منکر:

قال الباقر (علیه السلام ) :أوحی الله عزّ وجلّ الی شعیب النّبی  ، انّی معذّب من قومک مأة ألف ، أربعین ألفاً من شرارهم و ستّین ألفاً من خیارهم ، فقال (علیه السلام ) یا ربّ هؤلاء الأشرار فما بال الأخیار ؟ فأوحی الله عزأ وجلّ الیه : داهنو أهل المعاصی و لم یغضبوا لغضبی . (فروع کافی ج۱ ص ۳۴۳ )

ترجمه : امام باقر (علیه السلام ) فرمودند : خداوند عز وجل به حضرت شعیب پیامبر وحی نمود که من صد هزار نفر از قوم تو را عذاب خواهم کرد ، چهل هزار نفر از بدکاران قوم تو وشصت هزار نفر از نیکان قوم تو را ، حضرت شعیب (علیه السلام ) عرضه داشت : پروردگارا ! بدان قوم من سزاوار عذابند اما نیکان وخوبان قوم من چه گناهی دارند ؟ پس خداوند به آن حضرت وحی کرد :که خوبان قوم تو نسبت به گناه کاران مداهنه وتسامح نمودند وبه خاطر غضب من غضب نکردند .

از این حدیث می توان استفاده نمود که مسامحه و بی تفاوتی نسبت به گناه ومعصیت آشکار دیگران ، خود گناهی نا بخشودنی است و عذاب الهی را به دنبال خواهد داشت ؛ زیرا در حدیثی دیگر از حضرت علی( علیه السلام ) نقل شده است که حضرت فرمودند : کسی که به کردار ناشایست قومی راضی باشد مانند این است که با آن قوم در آن عمل شریک است وهر کس که مرتکب کار ناشایست شود دو گناه دارد‌: گناه انجام آن وگناه رضایت به آن عمل ناپسند‌ .