به نام خدا
پروردگارا ! آیا شود که دریچه ای از انسانیت به روی این بنده نادان باز شود ؟
آیا شود که روزنه ای از مشکوة لایزال انوارت بر دل و جان تاریک این بنده سیاه دل گشوده گردد وشعاعی ازخورشید درخشان رحمت بی کرانت بر اعماق جان پژمرده این بنده نافرمان پرتو افکند وجلوه ای از انوار بی پایان کرمت ، شامل حال این بنده ناشایست وفراری گردد ؟
آیا شود که این بنده ناسپاس که عمرش را به جهالت سپری نموده وبه بیراهه رفته وهر روز ودقیقه اش قدمی از تو فاصله گرفته وبه سوی شیطان نزدیک شده است؛ به سوی صراط راست وحمید رهنمون شده وبه تو تقرب یابد واسراری از جهان با عظمت آفرینش ، او را از غیر تو جدا و او را خدایی سازد ؟
آیا شود که از هر آنچه رنگ غیر توست ، نهان خود تهی کرده وبه جز رنگ تو نپسندد وبه جز یاد تو نیاندیشد وراه ورسم آدمیت پیشه خود ساخته ودأب وخوی انسانیت به خود گرفته واز هر چه و هرکس بوی متعفن حیوانیت دهد بی زار گردد وبه حقیقت و باطن گناه و نا فرمانی واقف شود و گناه را نجاستی متعفن پندارد که چون نجاسات ظاهری که جسم وبدن را آلوده ومتعفن سازد ؛ گناه نیز روح و جان را آلوده و متعفن نماید ؟
خدایا ! نیک می دانم آنچنان که طبع آدمی از نجاست ظاهری بی زار است واز فرد آلوده به نجاست متعفن ظاهری گریزان ، موجودات معنوی همچون فرشتگان درگاهت نیز از روح و جان و باطن آلوده به نجاست و پلیدی گناه بی زار و گریزانند .
خدایا ! این بنده وتمام بندگان ناسپاس و نا فرمانت به هدایت های باطنی و فطری ، نیک می دانند ؛ آنچه از پلیدی ونجاست در گناه نهان است با قوه جاذبه ای منفی و غیر الهی ، به نام ابلیس ، آنان را به سوی خود فرا می خواند وآنان فریب خوش خط و خالی این اژدهای سمی و مخوف را خورده وطعمه دهان آتشین او شده ودار و ندار خویشتن را قربانی لذت های اندک و آنی درک این زیبایی فریبنده می نمایند وخویشتن را به قعر پرتگاه سقوط و حضیض ذلت وخواری دره فنا و نابودی می اندازند.
خدایا ! از تو می خواهم اسباب هدایت به سوی کویت را فرا رویم قرار دهی و مرا از در خانه ات نرانی .
پروردگارا ! تو را به فرشتگان مقربت ، به پیامبر عزیزت ، به اولیایت ، به خاندان پاک پیامبرت تو را قسم می دهم ؛ چشم نابینای باطنم را بینا فرما و گوش جانم را شنوای امر ونهیت کن ودل بیمارم را با ذکر و یاد تو ، شفا بخش . الا بذکرالله تطمئن القلوب
آمین
